Belofte aan het korhoen/Promise to the black grouse

De ontdekking van de gemeente Hellendoorn

Ik ben een ontdekkingsreiziger van niks. (Wat niet wil zeggen dat het nooit iets kan worden, integendeel!). Drie dagen liep ik over de grens en in mijn naïviteit dacht ik dat ik wel helemaal rond zou kunnen lopen. Nadat ik al in de eerste uren vastliep in een moeras, tot mijn kniëen in een sloot belandde, achtervolgd werd door koeien en de schrikdraden waar ik onderdoor moest kruipen niet meer op twee handen en twee voeten kon tellen, werd het al donker voor ik een zesde van de grenslijn had afgelegd. Ik zette m'n tent op in een donker bosje, trok m'n natte schoenen uit, at een boterham met kaas, vijf pruimen en een halve droge worst en probeerde de slaap te vatten in mijn minuscule tent. De bosgrond was droog en zacht, ik lag lekker maar werd toch uit mijn slaap gehouden door de krakende takken. Beren en wolven waren uitgesloten, waarschijnlijk waren het volstrekt onschuldige en misschien zelfs schattige dieren die door hun eigen bos heen en weer stiefelden.
Ik had nog de hoop om op dag 2 wat meer op te schieten maar toen om 8 uur 's ochtends mijn schoenen opnieuw doorweekt waren door het natte gras kreeg ik mijn bedenkingen. Wat het niet eenvoudiger maakte, was dat er nog volop geoogst werd. Dat betekende dat ik niet zomaar overal dwars door het veld kon lopen. En ook dat er veel boeren op de been waren, hard aan het werk op het land om in de laatste mooie week van het jaar nog flink wat werk te verzetten. Kort samengevat (een uitgebreidere beschrijving volgt nog): ook dag twee liep sneller ten einde dan gehoopt en al had ik het geluk een camping tegen het lijf te lopen die tegen de grens aan lag en waar zowaar warme cup-a-soup als diner verkrijgbaar was, toch was het afzien op het open veld met veel lagere temperaturen dan voorspeld. Deels mijn eigen schuld, want ik had ook braaf bij de caravans in de beschutting van heggetjes en muurtjes kunnen gaan staan in plaats van op het uiterste puntje waar het uitzicht onwaarschijnlijk prachtig was (totdat de mist opkwam).
Toen ik om half vijf 's ochtends verkleumd in mijn tent op de dageraad lag te wachten wilde ik niets liever dan zo snel mogelijk weer thuis zijn. Drie uur later, opgewarmd door de handendroger in de toiletten (een warme douche ging helaas niet omdat mijn enige handdoek nog nat was van de avond tevoren) en uitkijkend over de dromerige velden, wilde ik niets liever dan de rest van mijn leven zo onderweg te zijn. Je huis op je rug en niet verder kijken dan de volgende kilometer. Ik voelde me zowaar gelukkig. Droge voeten, een volle maag en op de valreep nog twee wonderbaarlijke ontmoetingen met campinggasten die mijn verhaal ruilden voor hun eigen verhaal. Dat is ook belangrijk op deze tocht. Ontmoetingen met mensen, vertellen wat ik doe en vragen wat zij doen, wat hun link is met de gemeente Hellendoorn. In de ochtend besloot ik na vandaag niet verder te lopen. Het was sowieso een eerste voorbereidingstocht, een onderzoek om te zien of ik met een kar met daarop de kerktent over de grenslijn zou kunnen lopen (no way!). Maar ook een onderzoek naar hoe ik me moet verhouden tot zo'n ontdekkingsreis. Later daarover meer. Ik liep de dag uit met als doel de uiterste oostpunt. Daar aangekomen zag ik een vliegtuig dat een witte lijn door de lucht trok. Ik stelde me voor hoe dat vliegtuig de grenslijn van de gemeente Hellendoorn zou vliegen in de lucht. En overwoog om al mijn andere plannen overboord te gooien.