De laatste jaren hoeft het niet meer op de envelop als ik post naar Haarle stuur. Vroeger wel. Tussen haakjes. Gemeente Hellendoorn. Het staat in mijn paspoort en af en toe wordt het op andere officiële documenten vermeld. Afgelopen vrijdag was ik er nog. Ik at in hotel de Haarlerberg en bewonderde een kersverse nieuwe inwoner van de Gemeente Hellendoorn. Mischa Marissink, zoon van mijn zusje. 1 dag oud. Mijn nieuwe neefje, zoals bijna alle leden van mijn familie geboren in Haarle.
Ik kom er niet meer zo vaak en als ik er ben speur ik naar wat nieuw is of naar wat nooit lijkt te veranderen. Het uitzicht vanuit Hotel de Haarlerberg bijvoorbeeld. Wat mij betreft het mooiste stukje van het dorp. Een weide met schapen in het hart van wat niet direct het mooiste dorp van Nederland genoemd kan worden. Vroeger liep ik er langs naar de kleuterschool. Aan het pad woonde een man met een Deense Dog met één oog.
Wat herinner ik me nog? Veel, te veel om op te noemen. Met mijn vader naar de markt in Nijverdal. Malaga ijs bij Hollander. De tandarts in Hellendoorn. Ploegendienst in de Caraco fabriek. Zwerftochten op de fiets of te voet door het bos. De Sallandse heuvelrug was mijn achtertuin, elk hoekje was nog toegankelijk. Spotvogels en pijlstaartrupsen. De SRV man die altijd koffie dronk bij mijn oma. En alle andere mensen die koffie dronken bij mijn oma. De vuilnismannen en de beheerder van het dorpshuis, de groenteman en verdwaalde toeristen of toevallige voorbijgangers. Mijn onbegrensde familie en ook ik, met veel melk en veel suiker. Buisman. Bestaat dat nog? Een lepeltje bij de koffie. Dan was het pas lekker. Kruutmoes en balkenbrij, ossenstaartsoep met een ossenstaart er in. Woensdag gehaktdag. De KMG en de KPJ en de talloze andere verenigingen. Houtdorp. Het dorpsblaadje (officieel “het Dorpskrantje”) dat er tegenwoordig nog exact zo uitziet als toen. Zondagochtenden bij mijn andere oma. Eerst koffie en dan bier op tafel. Opa stilletjes in een hoekje. De tafel uitgeschoven zodat iedereen er om heen paste. Met een palmpaasstok door de straten, kijken naar het familieteam bij volleybaltoernooien, de nonnetjes op de kleuterschool, de dorpshomo, “brommers kiekn” ....
Sindsdien woonde ik in Utrecht, Amsterdam en Spijk (bij Gorinchem). De tafel van mijn oma is sinds een jaar of 2 in mijn bezit. Het tafelblad laat los en de poten zijn met purschuim vastgelijmd. Als ik er aan zit hoor ik de geluiden van vroeger. Ik heb overwogen om hem weg te gooien maar zo’n tafel vind ik van m’n levensdagen niet meer. Sinds twee weken staat hij in Weimar, voormalig Oost-Duitsland, waar ik vanaf 1 september woon. Mijn dagen in Nederland zijn zogezegd geteld. Tijd voor een ander leven in een ander land. Een keerpunt. En op dat keerpunt opeens het verzoek om terug te keren naar waar ik begon.
“Maak een werk voor het Huis voor Cultuur en Bestuur in Nijverdal dat inspeelt op de cultuurhistorie van de Gemeente Hellendoorn”. Zo luidde de opdracht.
“Makkelijk”, dacht ik even. "Ik ken het daar immers". Maar zo makkelijk is het niet. Want ik ben er niet voor niets vertrokken.
Hoe te beginnen? Zo maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten